Af en toe kom je iets tegen dat je inzicht enorm vergroot. Zo las ik in mijn vakantie Taleb’s Antifragiel. Hij behandelt hierin een groot aantal onderwerpen die niet allemaal even gemakkelijk te doorgronden zijn, maar zijn triade fragiel-robuust-antifragiel blijft goed hangen.
Taleb geeft aan dat in de ontwerpen van systemen de mensen te weinig aansprakelijk zijn voor de gevolgen van die ontwerpen. Vroeger, zo gaf hij aan, was het heel gebruikelijk dat een bruggenarchitect met zijn hele gezin een tijd lang onder de brug moest slapen. Nog weer vroeger was het gebruikelijk dat als bijvoorbeeld een huis instortte door een constructiefout en de vader kwam te overlijden door dat ongeval, dan werd de huizenontwerper ook ter dood veroordeeld. Of als de zoon kwam te overlijden dan werd ook de zoon van de ontwerper om het leven gebracht. Skin in the game noemt Taleb dat.
En precies dat zijn we verloren en vooral economen en financiële instellingen moeten het daarom flink ontgelden in Taleb’s betoog. Als je bij de dokter bent, zeg dan niet wat jij denkt wat je zou moeten doen, maar wat hij in jou geval zou doen. Taleb garandeert je dat het twee verschillende antwoorden zou opleveren. Ook de asymmetrie van opwaartse kansen en neerwaartse risico’s geeft Taleb prachtig weer.
Afin, te veel moois om op te noemen. Antifragiel is de moeite waard als je geïnteresseerd bent in risico’s nemen en je te wapenen tegen te veel efficiency en controle 😉
Talent 
Dank voor de tip,
Heb mij er dit weekend wat in de theorie verdiept.
Antifragile lijkt me een waardevol en toepasbaar begrip in een wereld waarin we hoofdzakelijk gefocused zijn op technisch-instrumentele robuustheid.
Menno Aardewijn